Sean 'Mack' McDonald (US/F) Blues Move2Blues (Muzecafé Zolder) 13-03-2024) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Move2Blues info artist: Sean 'Mack' McDonald © Rootsville 2024

Woensdagavond, en nu maar hopen dat de vaste 'Move2Blues' fans op post zullen zijn voor de beloftevolle bluesman Sean 'Mack' McDonald. Met deze uit Augusta Georgia afkomstig talent lijkt het met de toekomst van de blues de goede weg op te gaan. Nog maar 21 jaar en dus bijzonder jong in blues normen is 'Sean 'Mack' McDonald' daarbij nog gezegend met een paar uitstekende stembanden om u tegen te zeggen maar ook zijn skills op gitaar zullen de bewondering van de aanwezige fans vanavond weten te imponeren.

Met rondom hem nog eens drie uitstekende begeleiders staan die van 'Move2Blues' vanavond klaar om nogmaals in hun reeds lange 25 carrière als promotors van onze geliefkoosde muziek hier hopelijk weer een stukje geschiedenis te schrijven. Die begeleiders zijn Fabrice Bessouat als tourmanager en op drums. Julien Dubois op basgitaar en Cédric Legoff aan de keys.

Toen hij nog maar pas kon lopen kende het drumstel al onmiddellijk geen geheimen meer voor 'Sean 'Mack' McDonald'. Zo leerde hij vervolgens ook zijn ding doen op de 'Black & White Keys' en wanneer dan ook nog gitaar bij kwam wist hij plots welk instrument hij zou kiezen. Zijn muziekkeuze werd mede door zijn bewondering voor namen als T-Bone Walker, BB King en Albert King om er maar een paar iconen bij te halen. Ook namen uit de 'Chess' stal als Muddy Waters of een Little Walter deden hem inzien dat zijn richting naar 'de' blues zijn keuze zou beïnvloeden en zo staat hij hier bij 'Move2Blues' tijdens zijn eerste en hopelijk niet laatste Europese tour. Aan de opkomst zal het alvast niet liggen want die was voortreffelijk en zo was het 'Muzecafé' aangenaam gevuld en dus...it's time for the blues!

Openen deden ze met twee instrumentale shuffles en tot zover was er niets nieuws onder de zon. Lekker swingend en amusant maar daar val ik nu net niet van mijn stoel. Uiteraard kan iedereen zo eens een slechte dag hebben maar van enige virtuositeit was hier nog geen sprake. Eentje van Chuck Berry dan maar en bij de aanzet van deze rock 'n roll hit liep he wat fout en stoorde hij zich zichtbaar aan de handclappin' fans die niet in het juiste ritme zouden kennen hier in Europa.

Het nummer werd teveel onderbroken om nog aantrekkelijk te kunnen zijn en er kwam zelfs geen 'Duck Walk' bij kijken. Sean 'Mack' McDonald' ergerde zich zelfs even alsof hij wilde verduidelijken dat de 'Dutch Disease' naar Zolder was overgewaaid. Wat ik wel met zekerheid kon zeggen was dat de setlist op het podium er hier bij lag voor spek en bonen.

Zal ik dan maar even de juiste toon zetten moet Cedric aan de keys hebben gedacht bij de aanzet van de Rhythm 'n Blues song '5-10-15 Hours of Your Love' van Ruth Brown uit 1952. Misschien knelde daar dan het schoentje want wat we tot nu toe kregen was fris en opwekkend maar het aangekondigde talent bleef even verscholen. Lange nummers en teveel instrumentale intermezzo's die dan nog eens tellkens van de hak op de tak sprongen.

Met 'She Knows How To Rock Me' bleef Sean steken in de old school rhythm 'n blues en verdween hij zelfs zo ook nog op de koop toe plotseling van het podium. Niet de juiste blues attitude als je het me vraagt. Dus al ons geld dan maar op de tweede set.

Het tweede gedeelte begon weerom met een les handgeklap 'Georgia Style' en verzeilde zo in een jazzy instrumentaal nummer waarin we zoveel bruggetjes konden waarnemen dat zelfs de titel niet te ontwarren viel. Terug naar de rhythm 'n blues uit de oude doos dan maar met 'Lucille'. Neeje, niet die van BB King maar van het podiumbeest Little Richard uit 1957. Nog een unidentified slowbluesje dat eindigde op wat scatten en zo zat ook deel '2' er hier haast op.

Nog wat Mambo ritmes op 'Big Bamboo' en met 'Good Time Charlie' toch eindelijk eentje uit de setlist. Ik hield het toen voor bekenen en hoop dat er nog bissers zitten aan te komen voor 'Move2Blues' en de talrijk opgekomen fans. Eerlijk? het was amusant en bijzonder swingend maar van een bluestalent was er geen sprake maar ja een kinder (blues) hand is blijkbaar vlug gevuld. Il faut rire avant d'être heureux...en zo denken we toch even terug naar de concerten van 'James Armstrong' en niet in het minst naar dat van 'Breezy Rodio', dat was hier wel even andere koek.

Even resetten en terug komen om dit alles goed te maken voor 'Move2Blues' zou hier geen overbodige luxe kunnen zijn want dit was enkel een grote en misschien te dure jam. Het zit er wel degelijk in maar het moet er ook nog uitkomen om 'de' blues waardig te zijn en dat is mijn Undisputed Truth. Ah ja nu snap ik het...het was vandaag de 13de.